562

مقاومت رو حذف مجاز کردم و پایان ریاضی مهندسی رو سفید دادم. و تمامش تقصیر خودمه. هیچیش تقصیر تو نیست.

یه چنل زدم فقط واسه سیو کردن عزیزم‌ها و بهت وابسته شدم‌ها و صبا جان‌ها و بهت حس دارم‌ها و صبا جانم‌ها و قلب‌ها و همه‌ی چیزایی که باهاشون یه روز قلبم یه تپش رو رد کرد و یه بار نزد. اگه قرار باشه همه چی واقعا تموم شه باید اینا پاک شن. تا برگشتنش صبر میکنم. ببینم چجوری برمیگرده. هنوز همونه یا عوض شده.

اون وقتا که باش حرف میزدم حالم خوب میشد و انقدر غصه نمیخوردم. مثل اون شب که گفت خوبه کشفت کردم گفتم تو کشف نکردی من خودم اومدم :)

وای من دیگه دارم از دلتنگی میمیرم -_-

حس میکنم یک سال و نیمه که از محیط درسی جدا شدم. امیدوارم بتونم ترم بعد برگردم. این راهی که دارم میرم دیگه جواب نمی‌ده. اونم واسه مکانیک. اونم واسه دانشگاه سخت‌گیر روانی ما.

رفتیم یه مدرسه تو نجف آباد به بچه‌های بی‌بضاعتی که یکم درسشون از همکلاسیاشون ضعیف‌تره درس بدیم. من پایه‌ی هفتم بودم. چهارتا دختر اومده بودن. انقدر ناراحت شدم که چه پایه‌ی ضعیفی دارن. ضرب و تقسیم رو هنوز درست یاد نگرفته بودن. درس تجزیه‌ی عددها و اعداد اول رو بهشون دادم. واقعا وضعیت اسفناکی حاکم بود.

وقتشه کم کم با نبودش کنار بیام. رابطه‌ی ما شروع نشده تموم شد و کسی هم مقصر نیست. مقصر شرایط ماست. رفتنش، بیماریش، اعتقادات متفاوتمون. وقت خداحافظی کردن با خاطرات خوب و کم‌مونه. بهش قول دادم که نمی‌رم. هنوزم روی قولم هستم. ولی به عنوان دوست. این علاقه داره هم من هم اونو نابود می‌کنه. شاید یه روزی یه جای دیگه...

سمت راست گردن و کتفم از درد سر شده. معده‌دردهای عصبیم دوباره شروع شده. سردردهای وحشتناک کورکننده رو برای اولین بار تو زندگیم دارم تجربه می‌کنم. خیالم همینجا توی مغزم زندانی شده. از درد نمیتونه تکون بخوره. دستام جوری میلرزن که نگه داشتن گوشی برام کار سختیه، چه برسه مداد دست گرفتن و سوال حل کردن. اینا همه نکات منفی این مدت بود.

نکته‌ی مثبت اینکه لاغر شدم و دلیلش اصلا برام مهم نیست :) تشکر کنیم از ممد آقایی که دیگه رفته، بابت حرصایی که این مدت به من دادن.

فقط من اینجوریم یا واقعا دیدن فیلمایی که توش برهنگی کمتری داره دلچسب تره؟

فیلم arrival رو برای بار دوم و noctual animals رو (برای بار اول :))) دیدم. چقدر ایمی ادمز خوبه!

حیوانات شبگرد به فیلم مورد علاقم تبدیل شد.